لهي ويو چنڊ ۽ هاڻي ڏسو ٿا ڇا انڌاري ۾!
مٿان چئونرن ٽڪي پيا هن ڏکن پاڇا انڌاري ۾.
پري هن سنڌ کان ڪيڏو اڃا راتيون سهائي جون!
روئي ٿو ٿر، اتر، وچ ۽ روئن ڪاڇا انڌاري ۾.
ستارن جي اها ڇايا، سمندر جون اهي لهرون،
لڙن ٿا لاڙ جا ڳوڙها، تڪيو ٿا ڇا انڌاري ۾!؟
ڪراچي ۾ ٻرن بتيون ته ڀي دليون انڌيريون هن،
رڳو هڪ ريک مرڪن جي، اُها آڇا انڌاري ۾!
ڦٽيل آ پيار جو سينو، وهي ٿي ڌار هي رت جي،
ڪهاڙي ٿي سسيون ڳولي، مليا پاڇا انڌاري ۾.
ٻڏون ٿا وقت ۾ لڙهندي، وڃي ٿو وهڪرو وهندو،
سوين هت سال ۽ صديون، ٻڏو ڇا ڇا انڌاري ۾!
متان ٿيو شاعرو! ماٺا، سڀاڻي ديس هيئن پڇندو:
لنگهي هو لنگهه ڪي آڏا، وڌيا ها ڇا انڌاري ۾!؟