ڪنهن ڪنواري بدن ۾ ڪهاڙي لٿي،
ڪا اڳياڙي لٿي، ڪا پڇاڙي لٿي.
لوڪ پهرا سوين، پر نه روڪي سگهيو،
ها، لٿي پيار ۾ هوءَ ڏهاڙي لٿي.
ڇا ته خوشبوءَ هئي هُن جي آواز ۾،
واءُ ۾ ڄڻ ته گلڙن جي واڙي لٿي!
سمنڊ تي ڪيترا چٽ چٽيا پکين!
شيڪلو جو اڏي ويو ته آڙي لٿي.
اڄ ته سرهيل ڀي ويو سُڪي آ صفا،
ٻار وهنجن ڪٿي؟ هاڻ گهاڙي لٿي.
ڇو نه مومل هئي اڄ انهي ماڳ تي،
ڇو اکين ۾ رڳو اڄ ته ماڙي لٿي!؟
رات دلڙي صفا خاڪ ئي خاڪ هئي،
ياد جي ڪا اچانڪ اماڙي لٿي.
وقت کان ئي اڳي ڏس وَياسين ڇڻي،
درد جي ول بي باڙي بي پاڙي لٿي.
ڄامشورو ڇڏي گهر پڳاسين جڏهن،
سج لٿي جو اندر ۾ پهاڙي لٿي.
ها اُتر سان سوين واسطا، پوءِ ڀي،
هانءُ ۾ ڇوڪري ڪائي لاڙي لٿي.
ها حيا جي سبب ڳل ڳاڙها جنهين،
رات بستر ۾ بلڪل اگهاڙي لٿي.
کيپ مان ٿو ڏسي ڪيئن هن کي نواز،
ڪجهه ته نيرو چڙهيس، ڪجهه ته تاڙي لٿي.