تارن ڪيا سجدا، پرين ڳوڙها ٽمايا جي ڪٿي،
پئي چنڊ ات چميون ڏنيون پيرا گهمايا جي ڪٿي.
ايڏي مڳي ناهي چڱي، آڪاش! رهندين پوءِ ڇا!؟
هي سج تارا گود ۾ ڌرتي سمايا جي ڪٿي.
چاهت سندين راهن مٿي انسان ٿو وڌندو رهي،
نفرت! ڪندئين پو ڪيئن تون؟ مون پيار پايا جي ڪٿي.
جن وٽ رڳو چٿرون هيون سي ڪيئن ڪندا اغيار اڄ،
سڀ جهنڊ کولي يار اڄ انگ انگ پسايا جي ڪٿي.
تو آنهه منهنجي ٻک ۾، پو لڙڪ ڇو تو اک ۾ !؟
سوچي اهو ڇا تون ڊنينءَ، رستا ورهايا جي ڪٿي!
ها آنءُ سانوڻ مينهن جئن تو تي وُٺس ٿي رات ڏينهن،
ڪٿ سو مزو، تو چپ هي ٻئي کان چمايا جي ڪٿي!؟
اڄ تون به آهين ڪا نه ڪا ۽ ناهه ساڳي شاعري،
سڀ ويا هوا ۾ لهر ٿي ڪلهه گيت ڳايا جي ڪٿي.
ڪيڏانهن ويا سي ڏينهڙا، جن ۾ هيا ڪي مينهڙا،
ڳوليون پيا سي نينهڙا، جوڀن وڃايا جي ڪٿي.
ڪوئي هوا ۾ درد آ، هر ڦول دل جو زرد آ،
ٻوٽا سڙيا سڀ ٽهڪ جا، مون ها لڳايا جي ڪٿي.
ڪا تشنگي تڙپي پئي، دل سان وڙهي جهڙپي پئي،
پو ڀي اڃا ڌڙڪي پئي، ڌڪ ڌڪ ٿمايا جي ڪٿي!
گلڙا ٽڙيا، خوشبو اٿي، چوٽو ڪٿي؟ ڪا سار ٿي،
بيچين دل هٿڙا کڻي، در کنکنايا جي ڪٿي.
وجدان ٿو مون تي لهي، مان ڀي بُلهي جو ڀاءُ هان،
ايندي خدائي رقص ۾ گهنگرو وڄايا جي ڪٿي.
ويهي ڀٽائي ڀٽ تي مون سان ڪچهري ڪالهه ڪئي،
سيد به هو اُت ساٿ ۾، گفتا ٻڌايا جي ڪٿي!
سياست پهاڙن جئن هئي، پو ڀي اُنهيءَ تي دل مئي،
اڳتي وڌي هن پيرڙن، ڏونگر جهڪايا جي ڪٿي!