پوئين رات جو آيو آهين،
من بدن تي ڇايو آهين.
ڌرتي وانگر منهنجي دل آ،
تون ڄڻ اڀ جو سايو آهين.
تارا جهل مل، چنڊ به مرڪي،
اک ڀڃي شرمايو آهين!
گلڙن وانگي آئون ٽڙيو هان،
ماڪ جيان مهڪايو آهين.
رُت بسنتي، هير گهلي ٿي،
خوشبو جيئن اڏايو آهين.
تنهنجي ايندي انڊلٺ کڙندي،
رنگن جو سرمايو آهين.
بيحس بستي سنگ هڻي ٿي،
ڪجهه ڪجهه تون به وڃايو آهين.
ڪيڏاري جئن منهنجو من آ،
تون ته امن جو لايو آهين.
تعمير نئين جيئن اڀري تون،
هيئنڙي منجهه سمايو آهين.
شاهه جي واين وانگر جانان!
دل سان ويو تون ڳايو آهين.
سنڌوءَ جي پوتر پاڻي جيئن،
چشمن تي ويو چايو آهين.
ڀاڳ نواز وڏا هن تنهنجا،
دردن-ديس ۾ ڄايو آهين.