اکڙيون ڪنول جان
لڙڪ پنبڻين ۾ رڪيل
ڏسن ڏک منجهان.
*
رڻ جهڙي هيءَ رات،
ڪيئن چئجي ڪڏهن ايندي
وصل جي پرڀات.
*
هنجون هارين ٿو
ڪير ويا ٿئي ويسلا!
ڪنهن کي سارين ٿو.
*
سونهن جهپي ٿو
پِيريءَ ۾ ڀي روح کي
پيار کپي ٿو.
*
ڏسي کلي ٿي
ڇوري ڏاڍي کيچلي؛
پر نه ملي ٿي.
*
سدائين وهي ٿو
هي حسن جو آبشار
ڪيڏانهن ڪهي ٿو.
*
هڪ دوست هئين تون
سو ٻئي پار هليو ويو آهين؛
هاڻي هي اڪيلايون.
*
ماڪ گلڙن تي
ايئن وسن ٿيون چميون
ڳاڙهن ڳلڙن تي.
*
نيٺ ته بدلجندو
ماڻهو هاڻ تاريخ کان
ڪجهه نه ڪجهه سکندو.
*
ساڳيا تجربا
آهن اڄ به جهان ۾
جنگيون ۽ واڪا.