رات جي سانت ۾ ڪي ستارا ٽڙيا،
ڄڻ ته مدهوش ٿي دل وارا ٽڙيا.
هورڙيان هورڙيان پئي ڇڻي روشني،
هي صدين کان ستل باک جارا ٽڙيا.
ڳل تنهنجا پرهه کي جنم ٿا ڏين،
ٿي اجهو رات، جي زلف ڪارا ٽڙيا!
مند آئي رساما ڪيا يارڙن،
عاشقن لئه ڳچيءَ ڳل ڳارا ٽڙيا.
ڪيئي ڪينجهر ڪنڌيءَ تي ٽلن نوريون،
اڄ ته ٻيڙيون ٽليون، اڄ ته کارا ٽڙيا.
گُل ڌرتي جي سيني تي جهومن پيا،
ها! جي رابيل ناهن ته ٽارا ٽڙيا.
چيٽ آيو کڻي مڌ مهڪار جي،
هاءِ ٻنيون ٽڙيون هاءِ ٻارا ٽڙيا.
پير ها چنڊ جان، جئن ڇهيا ڌرتتي،
چپ ٺاهي چمي جيئن چارا ٽڙيا.
شاعري سان اسان گڏ فقيري کنئي،
جاهه تنهنجا ٽُٽا ۽ مون پارا ٽڙيا.
ڪالهه جن تي زماني ٿي چٿرون ڪيون،
سي ڌڪاريل، وساريل، ڏکارا ٽڙيا.
شهنشاهي غرورن سندو انت ٿيو،
نيٺ منصور، سرمد ۽ دارا ٽڙيا.