ساڏوري تي سج لهي ٿو
ٽڪرين تي هو ٻڪريون ڊوڙي
گهر ڏي واپس موٽيون آهن
اڄ به پراڻا چارا ساڳا
ماروئڙن تي مارا ساڳا
اونداهي جي چادر اوڙهي
جهوپن جي دل ڌڪ ڌڪ ڌڙڪي
ڇڪ ڇڪ ڇڪ ڇڪ ريل وڃي ٿي
ٻار ڏسن ٿا ڪانه بيهي ٿي
هيءَ ته ڪراچي جاڳي آهي!
صديون گذريون اونداهي ۾
هن جي قسمت ساڳي آهي!
وينگس چَپ تي چُپ چهٽائي
پيار سوا ٿي سياري ٿڙڪي
پوڙها پَن جي ٻيڙي وانگي
ساڙي، ويا اڇلايا آهن
۽ هي ويهين ٽيهين واري
سا به جواني ڪا نه لڳي ٿي
سارا ڏينهن ٻُسا ٿا گذرن
اڀ ڪشادي چادر وانگر
تِن جي اوگهڙ ڪو نه ڍڪي ٿو،
وقت موالي پيءَ جئن آهي
بک ۾ پنهنجا ٻار ڇڏي هو
ابدي اوتاري ڏي ڪاهي،
ٽڪريون ساڳي خالي دل سان
ماڻهو تن تي مونجهي من سان
گهاڻي ۾ ڄڻ روز ڳهن ٿا
قطرو قطرو ڏک پيئن ٿا
ڦُريل هر سَرهائي آهي
ڪا به نواڻ نه آئي آهي
درد رڳو ڏينهن رات رهي ٿو
ساڏوري تي سج لهي ٿو.
*