زندگي جي مئڪدي ۾ مئڪشي ٿيندي رهي،
پير ٿڙندا ئي رهيا ۽ هوءَ مئه ڏيندي رهي.
لوڪ پهرا عشق تي ڪيڏا ويهاريا پوءِ به هوءَ،
روز اوچي ڳاٽ سان مون سان ملڻ ايندي رهي.
چنڊ جان چهرو کڻي مرڪي پکيڙئين روشني،
زلف چهري تي وڌئين جو چاندني ويندي رهي.
روڪياسين يار پنهنجي جي ڳلي کان پيرڙا،
پو به هي دلڙي سدائين ان طرف نيندي رهي.
ڪيتريون ٿين هت ڪهاڙيون روز اڀيون سونهن تي!
پو به هي ڌرتي هميشه پيار جنميندي رهي.