بت ۾ جوڀن رس ڀريو آ ائن جئن وڻ ۾ انب پچي،
ونءُ به وڃي ۽ هينئون به هرکي، مُنڌ لڱن ۾ واءُ نچي.
شرم پنن جئن ڪو نه ڍڪي ٿو، دل جا انگ اگهاڙا هن،
عشق ازل جي سڏ جيان آ، تنهن کان ڪوئي ڪيئن بچي!
صحرا ۾ ڄڻ سينڍ هيا، هو نيڻ ازل جي نينڍ هيا،
دل تي مستي لائي ويا، ٿي سياري ۾ جئن مڌ رچي.
رات پرهه جي ڪانڍ اُٿي ۽ آئون دلڙي ٻاريان ٿو،
ڪجهه پتنگا تنهن تي ڄرڪن ٿا، هاڻي وڌ ٿو مچ مچي.
روز اول کان ڌرتي جاڳي، تارا تنهن کي اک ڀڃن،
سج، چنڊ، نديون، ڪومل ڪامڻِ، وک وک تي ٿي سونهن نچي.
زلف ورائي مُنهن تان جئن هڪ وار سرشٽي مرڪي ٿي،
ٽهڪ خوشين جا گونجن ۽ چوڌار فضا ۾ رنگ رچي.
بي انت سحر جي ڪل نه ڪا، ڄاڻو ڪنهن به نه ڄاتو آ،
ڏينهن وڃي ڪيڏانهن ٿو، ٿي ڪهڙي ڏس کان رات اچي!؟
فطرت جا سڀ ڳجهه ڦلهوريان، اندر ڳوليان، ٻاهر ڳوليان،
آءُ! خدا تون مونکي هٿ ڏي، تو بن ڏات نه ٿي سرچي!