چنڊ تارن جي خدائيءَ پي سڏيو،
عشق جي ٿڌڙي سهائيءَ پي سڏيو.
پي ٻري چاهت اکين ۾ يا پرين!
ڪهڪشان جي روشنائيءَ پي سڏيو.
مان ته ڊوڙيس پي وصل جي واٽ تي،
۽ پريان کان هن جدائيءَ پي سڏيو.
ٿي ڪِريا ڪنهن جا قدم اوجهڙ اندر،
پو به ان کي ڄڻ سڻائيءَ پي سڏيو!
دربدر هو جو هِتي، اتهاس ۾-
ان کي عظمت ۽ وڏائيءَ پي سڏيو.
هيکلو مان جيئن ٿيس، ٻانهين ٻَکِي!
ڪنهن غزل، ڪنهن بيت، وائيءَ پي سڏيو.
روح توڙي تَنُ خدا ڏي ٿي ڊڪيا،
يا تمر کي هو ڀٽائيءَ پي سڏيو!
ڪيئن ڊوڙان ڪين ها مان سنڌ ڏي،
نينهن ۾ مونکي سنائيءَ پي سڏيو.