ڪڏهن هي دل سُڃي رهي، ڪڏهن اکيون اڃيون رهيون،
دکن جي هن درياهه ۾ سڀئي سکيون اڃيون رهيون.
اڀاڳ ڪو ڄميل رهيو سدائين دل جي راهه تي،
خواهشون ملڻ سنديون جي من رکيون، اڃيون رهيون.
جڏهن به مست ٿي کڄيون ديدار جي ته جام لئه،
اسان پري ڪنان اهي اکيون لَکيون اڃيون رهيون.
هي ماڪ ماڪ رات هئي، ڪليون ته ڀي اڪيلڙيون،
بهار باغ باغ هو ۽ مڌ-مکيون اڃيون رهيون!
پرين ويا وديش ڏي، ڇڏي پٺيان پيارڙيون،
بسنت رات، هيکليون، ٻيلِي-ٻکيون اڃيون رهيون،
سياهه سرد رات آ بدن ۾ بک جاڳائي وئي،
۽ ولهه ۾ ته ڪام جون ڪئين ڪکيون اڃيون رهيون.