ساري امرتا
ماڻهوءَ لوڙهي آ ڇڏي
پنهنجي- نمرتا.
*
پاڻ پُسائي ٿي
برکا رت ۾ بانوري
باهه لڳائي ٿي.
*
ڪونجون ٿيون ڪَرڪن
سانجهيءَ جي آڪاس تي
تارا ٿا جَرڪن.
*
او وڇوڙيل يار!
ڪونجون ڪرڪن اڀ تي
آئي تنهنجي سار.
*
ڪنهن کي ڳولي ٿو؟
نڪري سَر جي اوٽ مان
تتر ٻولي ٿو.
*
سهڻي چِتر کي
ڊاهين تون بندوق سان
متان تتر کي.
*
چَتون لڏن ٿا
ويهي وڻ جي لام تي؛
انب ٽُڪن ٿا.
*
ڪوئي ڪوئي خال
ڪڏهن ڀرجي ڪو نه ٿو
گذرئي صديون سال.
*
گوڙ ٻڌي ٿي،
جهرڪين جا ڇت ۾ ڪيل
ڏر پوري ٿي.
*
سج لٿو، خوف
گهر ۾ بند ٿيا ٻارڙا
جاڳي ڪلاشنڪوف.