کڙي ٿي ايئن چمي ڳل تي، سمنڊ تي سج لهي ٿو جيئن،
جواني پوءِ جرڪي ٿي، ڪليءَ مان گل ٺهي ٿو جيئن.
نئين آهي، اچي ٻانهين، حيا کان هوءَ ڇڏائي ٿي،
ڏئي ڦيرا ڪنڍي کي ڪئين مڇي جو من ٽهي ٿو جيئن.
نظارا هي عجب آهن، ادائون ڀي غضب آهن،
ڪجل جي ريک مرڪي ٿي ڳلن ڳوڙهو وهي ٿو جيئن.
پڇيم: دلڙي اوهانجي ۾ اسان جو ڇا مقام آهي!؟
چيائون: گهر پنهنجي ۾ سدا ماڻهو رهي ٿو جيئن.
چيم: ساڳي وفا آهي، اسانجو سڀ اوهين آهيو!
اوهان ڏي حسرتون ڪاهن، دريا ساگر ڪهي ٿو جيئن.