لاڙَ هو، لهرون هيون ۽ سمنڊ هو،
رات اُڀ ۾ مَڌَماتو چنڊ هو.
ڪير پي ويئي اڪيلي واٽ سان؟
وارَ، رخ تي ڄڻ ته ويڙهيو جُهنڊ هو.
چنڊ چوڏهينءَ جو مٿان ۽ تون هئينءَ!
ڀاڪرين منهنجي، ته ڇا ڇا مَنڊ هو.
لذتون ڏاڍيون مٺيون هون پيار جون،
تو بدن ڄڻ کير هو ۽ کنڊ هو!
ٿي وئي سانجهي سُريلو گيت ڪو،
دور مندر ۾ وڳو جئن گهنڊ هو.
رات ساري هئي خدائي رقص ۾،
تو پئي پيٺو ڀلا ڇا جنڊ هو!؟
شاهبندر! اڄ اداسيون ڇو اٿئي!؟
سنڌ کي توتي ڪڏهن ڪو گهمنڊ هو.