ستارا ڏٺاسين اوهين ياد آيا!
نشي ۾ وري هي قدم لڙکڙايا.
اِها بيقراري جيئڻ ڪا نه ڏيندي،
ڀلا جي ڪڏهن ٿئي قرارن جي ڇايا!؟
وڇوڙو عجب جا اثر ٿو وجهي پيو،
سنجها جو رناسين، پرهه گيت ڳايا.
محبت رڳو سڏ بدن جو ئي ناهي،
هتي روح ڀي هن سوين روپ پايا.
دنيا جي سمنڊ ۾ مڇيءَ جيئن ڦٿڪون،
ڪري ويئي سوگهو اها سونهن مايا.
سکي! کير ڌارا لڳي سينڌ تُنهنجي،
وري نيڻ آڪاس ۾ اڄ سمايا.
اچي عشق آڏو، ڪري چاڳ چنچل،
ڳرا شرط دل کان وري ڪي مڃايا.
هي سانوڻ جي سانجهي، وِڄن جا وراڪا،
اهي پل اوهان ڇو اجايا وڃايا!؟
ڪَتيون ڪين مُرڪن نه ٽيڙو ئي ٽَهڪن،
اسان رات-پئي نيڻ پنهنجا ٽمايا.
ندي عشق جي ۾ سدا لئه ٻُڏاسين،
اسان سانگ سر جا سڀئي اڄ وڃايا.
تصوف جيان هي اکيون ٻئِي پرين جون،
ڪروڙين جنين روپ مون کي پسايا.
ڇُهون پير تُنهنجا او سائين فريدڻ!
رهن شال تُنهنجا اسان تي هي سايا.
بلها شاهه آيو اسان جي اڱڻ تي،
اسان رات گهنگهرو وجد ۾ وڄايا.