تنهنجو گُل
زماني جي ستمگيري دوران،
ماڻهن جي هٿن ۾ پٿر هيا،
۽ سامهون جسم منهنجو هيو
پٿرن رڳو جسم کي ڇلي ڇڏيو،
روح تائين ڪا به رهنڊ نه پهتي؛
سنگباري جي قطار جي
آخري ڇيڙي ۾ تون هئين!
خوشي ٿي ته
ان ميڙي ۾ تون هئين!
۽ تنهنجي هٿ ۾ ڪو به پٿر نه هو،
جي هو ته ڪوئي گل هو
ڏسندي ئي ڏسندي،
تو اکين ۾ وحشت ڀري،
ڪاوڙ وچان گل اڇلائي هنيو؛
گل منهنجي سيني تي لڳو،
۽ گهاءُ گهاءُ جسم جو،
درد وسري ويو؛
ڇو ته تنهنجي گل،
روح کي رتورت ڪري ڇڏيو هو.