روهيڙي جهڙي شاعري
سنڌ ۾ سرجندڙ جديد ادب پنهنجي جوهر ۾ تمام معياري ادب آهي ۽ شاهڪاري توڙي شاهوڪاري ۾ پنهنجو مثال پاڻ آهي. وري ادب جي ٻين صنفن جي ڀيٽ ۾ سنڌي شاعري سڀني کان اڳتي بيٺي آهي. توڻي جو آئون ادب ۽ شاعري کي علائقائي تناظر ۾ ڪونه ڏسندو آهيان. پر جي اهڙي انداز سان ڏسجي ته پتو پوندو ته سنڌي شاعرن ۾ ٿر جا شاعر هن وقت تمام مٿي بيٺل آهن. ٿري شاعرن جي شاعري ٿر جي حسناڪ فطري منظرن مان اڀري ٿي. اها ڪارونجھر جي ڪور تي ساون پِيلن مورن سان رقص ڪندي اڳتي وڌندي سنڌو ندي جي روانيءَ سان وڃي ٻکجي ٿي.
اهڙيون ئي حسناڪيون چمن ٿري جي شاعري ۾ ملن ٿيون. سندس شاعري ۾ روهيڙي جا رنگ، ڪنڊيءَ جي گھاٽائي، ڪونڀٽن جو ڳورو بدن، مور جو ناچ، هرڻي جي ڇال، سانگا ڍنڍ تي چانڊوڪي جا عڪس، عليم سومري جو ٽانگر واسُ جهڙو ٽهڪ، منير جوڻيجي جي گيسوئن جي درازي ۽ سائين ساگر خاصخيلي جي ماکي جهڙي مرڪ جو حُسن نمايان نظر اچي ٿو.
چمن ٿري جي ڪوتا ڪاڪ ۾ جتي مومل جهڙِي محبوبِ جي وڇوڙن جا وڍ صدائون ڏيندي ٻڌجن ٿا، اتي سنڌ مُلڪ جي سورن جون آهون ۽ دانهون پڻ سڏ پڙاڏا ٿي ٻُرن ٿيون. هو پنهنجي مارُن جي مُنجھن، هيکلائين، دردن، اداسين، الڪن، ڳڻتين ۽ ڳاراڻن کي پنهنجي شاعري ۾ ڳائي هڪڙو سگھارو آواز بڻائي پيش ڪري ٿو. هو لانگ بوٽن جي ارهه زورائين کي نندي ٿو، هو رام، رحيم، جنت ۽ بنواس جي بجاءِ اڃايل ۽ بکايل ديس جون آکاڻيون ٻڌائي پنهنجن ماڻهن ۾ نئين جاڳرتا جا ديپ ٻارڻ گھري ٿو. هو اڌورين آسن، ڪٺل گھوٽن، ڦِٽل ڀاڳن، ٽٽل سهاڳن ۽ ڇنل موڙن تي لکڻ گھري ٿو. هن جو عشق جوڳيسر جو جوڳيئڙو به آهي، ته نينهن جي مرليءَ تي نانگڻ وانگر نچي به ٿو. اهڙي ريت هو پنهنجي ديس جي روح ۾ لهي وڃي ٿو ۽ پنهنجي روح کي ديس جي مهڪارن سان ڀري پنهنجن ماڻهن کي شاعري جي سدا سائي چمن جون سڳنڌون ارپي ٿو.
چمن ٿري جي ڪوتا ڪاڪ ۾ جتي مومل جهڙِي محبوبِ جي وڇوڙن جا وڍ صدائون ڏيندي ٻڌجن ٿا، اتي سنڌ مُلڪ جي سورن جون آهون ۽ دانهون پڻ سڏ پڙاڏا ٿي ٻُرن ٿيون. هو پنهنجي مارُن جي مُنجھن، هيکلائين، دردن، اداسين، الڪن، ڳڻتين ۽ ڳاراڻن کي پنهنجي شاعري ۾ ڳائي هڪڙو سگھارو آواز بڻائي پيش ڪري ٿو. هو لانگ بوٽن جي ارهه زورائين کي نندي ٿو، هو رام، رحيم، جنت ۽ بنواس جي بجاءِ اڃايل ۽ بکايل ديس جون آکاڻيون ٻڌائي پنهنجن ماڻهن ۾ نئين جاڳرتا جا ديپ ٻارڻ گھري ٿو. هو اڌورين آسن، ڪٺل گھوٽن، ڦِٽل ڀاڳن، ٽٽل سهاڳن ۽ ڇنل موڙن تي لکڻ گھري ٿو. هن جو عشق جوڳيسر جو جوڳيئڙو به آهي، ته نينهن جي مرليءَ تي نانگڻ وانگر نچي به ٿو. اهڙي ريت هو پنهنجي ديس جي روح ۾ لهي وڃي ٿو ۽ پنهنجي روح کي ديس جي مهڪارن سان ڀري پنهنجن ماڻهن کي شاعري جي سدا سائي چمن جون سڳنڌون ارپي ٿو.
چمن ٿري جي ڪوتا ڪاڪ ۾ جتي مومل جهڙِي محبوبِ جي وڇوڙن جا وڍ صدائون ڏيندي ٻڌجن ٿا، اتي سنڌ مُلڪ جي سورن جون آهون ۽ دانهون پڻ سڏ پڙاڏا ٿي ٻُرن ٿيون. هو پنهنجي مارُن جي مُنجھن، هيکلائين، دردن، اداسين، الڪن، ڳڻتين ۽ ڳاراڻن کي پنهنجي شاعري ۾ ڳائي هڪڙو سگھارو آواز بڻائي پيش ڪري ٿو. هو لانگ بوٽن جي ارهه زورائين کي نندي ٿو، هو رام، رحيم، جنت ۽ بنواس جي بجاءِ اڃايل ۽ بکايل ديس جون آکاڻيون ٻڌائي پنهنجن ماڻهن ۾ نئين جاڳرتا جا ديپ ٻارڻ گھري ٿو. هو اڌورين آسن، ڪٺل گھوٽن، ڦِٽل ڀاڳن، ٽٽل سهاڳن ۽ ڇنل موڙن تي لکڻ گھري ٿو. هن جو عشق جوڳيسر جو جوڳيئڙو به آهي، ته نينهن جي مرليءَ تي نانگڻ وانگر نچي به ٿو. اهڙي ريت هو پنهنجي ديس جي روح ۾ لهي وڃي ٿو ۽ پنهنجي روح کي ديس جي مهڪارن سان ڀري پنهنجن ماڻهن کي شاعري جي سدا سائي چمن جون سڳنڌون ارپي ٿو.
نواز خان زئور
14ڊسمبر 2016ع ميرپور بٺورو
nkzaor@yahoo.com