ها جانان!
جنهن ويل جواني ۽ جذبا،
جنهن ويل نگاهون ۽ ناتا،
آزاد اُڏارون ڳائيندا،
مدهوش سُرن کي ڇيڙيندا،
هر ريت نرالي ٿي ويندي،
هر ڍونگ ٽُٽي نابود ٿيندو،
هر گيت بهارون ٿي ايندو،
تنهن ويل تنهاين جي رڃ ۾،
مان روشن ڏيئي جيئن جرڪي،
ڪن اونداهين کي مات ڪندس،
۽ ماڳ وري موٽي ايندس،
جنهن ويل پکيئڙن جا ٽولا،
بي خوف فضا ۾ اُڏندا پيا،
جنهن ويل اسر جي آهٽ تي،
ڪي ناريون ڪانڌ پڪاريندي،
ڪانگن کي لولا پيون ڏينديون،
جنهن ويل پرھ جا پاڇولا،
اهڃاڻ اڪيرن جا ٿيندا،
جنهن ويل صبح جي سرد هوا،
مايوس ادائن جي مُک تي،
مُرڪن جا ٽانڪا ٽانڪيندي،
ان ويل ڏکڻ جي ڏور ڏسا،
هڪ شوخي شعر نچائيندي،
ڪو ٽهڪ مسيحا پيو ڏيندو،
اڻ تڻ ۾ پاڻ وڻائيندو،
سو وقت مناسب جاچيندي،
مان پنهنجو پنڌ کٽائيندس،
تون در جي چائنٺ تي هوندين،
مان تُنهنجي لاءِ دنيا جا،
ڪُل پيار ڀريا ۽ دل گهريا،
ها ! لمحا قيد ڪرائيندس،
ها جانان ! مان موٽي ايندس،
ها جانان ! مان موٽي ايندس.