در اوٽ منجهان بيهي، هر روز تڪيندي آ،
جيئن چنڊ لڪي ڪڪرن، تيئن ڏيک هو ڏيندي آ.
آ رات مدهوشيءَ ۾، هوءَ آهه ِگهران نڪتي :
سا واٽ وٺي ويٺا، جِت روز مٽيندي آ.
هُئا وار وکيريا هُن، بس واءَ وڙهي پيا هئا،
حيران حقيقت سان، ماحول منڊيندي آ.
ٿا روز ٿين گهايل، راهگير اسان پارا،
نظرن جا جڏهن بيهي ،هوءَ تير چِٽيندي آ.
پيو چنڊ چڙي آهي، جو چَڳ سکي کوليا،
اُت ڏات “چمن” منهنجي، احساس اڏيندي آ.