ننڊ
ڪجهه سُور پراڻا ساٿاري،
اڄ آڌي ٽاڻي جاڳيا هن،
تون ننڊ اکين جي ڳوٺ منجهان،
بس پنهنجا پيرا ڊاهي وڃ،
آ تارن جو ڪو سيج سجيل،
۽ نيري اُڀ جي گوڏي تي،
هُو چوڏهينءَ جو آ چنڊ سُتل،
۽ مان جي هن کان هيڪلڙو،
هن گهر جي خالي ڪنهن ڪنڊ ۾،
تو ساڻ نڀايان نينهن ناتو،
او ننڊ ! قسم ٿئي خوابن جو،
تون پنهنجو پاڻ کڻائي وڃ،
هِن اک جي خالي اوٽي تان،
تون پنهنجا پيرا ڊاهي وڃ !
نيڻن جا پاند پُسائي وڃ !
ڪجهه درد ڌڪايل ويچارا،
اڄ لاوارث ٿي ڀٽڪن پيا،
آ سيءُ گهڻو هُو ٿرڪن پيا،
بي ڏوھ اميرن جي گهر مان،
هُو زوري ٻاهر اُڇليا ويا،
جي مان نه ڪندس ٻيو ڪير ڪندو،
تن ويچارن تي قياس چري،
او ننڊ قسم ٿئي لڙڪن جو،
او ننڊ قسم ٿئي اُلڪن جو،
او ننڊ قسم ٿئي لفظن جو،
او ننڊ قسم ٿئي اُڌمن جو،
او ننڊ قسم ٿئي پلڪن جو،
تون موٽي وڃ ! ها موٽي وڃ !
8