تون جي مُرڪين ته موتيا به مُرڪيو پَون،
۽ جي ڳائين جمالا به جُهوميو پَون.
تُنهنجي ڪچڙي وهيءَ جو قسم آ پرين !
تُنهنجي ٽهڪن تي بادل به برسيو پَون.
او ڀٽائيءَ جي بيتن جيئان ڇوڪري !
جي تون ٻولين ته ڪُونجيون به ڪُرڪيو پَون.
تون ته معصوم گلڙن کي موهيو وجهين،
ٿي جتان پڻ لنگهين، هو ٿا نوِڙيو پَون.