هوليءَ پنهنجا رنگ رچايا
ساري تر جا ڀونئرا ڊوڙي،
خوشبوءِ واس وٺڻ لئه آيا،
سينڌ سجائي سينڌر سان هُڻ،
سيم سڄي ۾ مُرڪي هُئا ڄڻ،
هوليءَ پنهنجا رنگ رچايا،
هُن جو کلندي آرس موڙي،
ڪيئي پوپٽ زخمي ٿي پيا،
ڪيئي جڳنو پاڳل ٿي پيا،
مورن کان ويون مستيون وسري،
چنڊ لِڪي پئي ليئا پاتا،
تارن ٽمڪي اک ڀڳي پئي،
واءُ وڙهي پيا، اُڀ رنو پئي،
بارش هُن جا پير ڇُهڻ لئه،
واڇڙ بڻجي در تي پُهتي،
هُن جيئن نهاريو پاڻيءَ ۾ هو،
لهرون ڊوڙيون بي تابيءَ مان،
سنڌو هُن کي ڳولڻ نڪتو،
ڪيئي وسنديون چٽ ڪري ويو،
ويڙها وسنديون پٽ ڪري ويو،
ڌرتيءَ جا سڀ پنڇي پيارا،
هُن جون ڳالهيون ڳائڻ ويٺا،
هن کي سمجهي سونهن جي ديوي،
پنهنجو سيس نمائڻ ويٺا،
هُن جا ٻول وُٺي جون ويرون،
هُن جي ماٺ ڏڪارن جهڙي،
هُن جو انگ لَٺ اُڀ ۾ انڊلٺ،
هُن جا نيڻ ستارن جهڙا،
منهنجا سارا شعر اڌورا،
هُن بن آهن، هُن بن رهندا.
8