عشق
ڪنگڻ وانگي وڄندو ناهي،
عشق اندر ۾ پچندو آهي،
عشق اکين ۾ نچندو آهي،
عشق بُکايل ٻالڪ وانگيان،
وياڪل وياڪل هوندو آهي،
در، در سُوالي ٿيندو آهي،
هڪڙي مينهن جي مامن جهڙي،
مُرڪ بِکيا ۾ پندو آهي،
لُڇندو آهي، ڦِرندو آهي،
عشق اکين جي واڇڙ کانپوءِ،
مَن جي ڌوتل پوتل پَڊَ مان،
کُنڀين وانگيان کِڙندو آهي.
عشق لڳڻ کان پوءِ هر پل،
دل جي گهر ۾ خالي کٽ تي،
سُور سدائين ٽڪندو آهي،
۽ پوءِ ماڻهوءَ جو هر گُفتو،
سُرندي وانگي وڄندو آهي،
عشق اکين ۾ کِلندو آهي،
عشق نظر ۾ روئندو آهي،
عشق کي پنهنجو جِيوَن آهي،
عشق گهڙيءَ ۾ جيئندو آهي،
عشق لمحي ۾ مَرندو آهي،
عشق درياھ ۾ سنهڙي پَن جيئن،
ٻُڏندو آهي، ترندو آهي،
لهرن ۾ بس لڙهندو آهي،
عشق فضا ۾ پنڇي وانگيان،
اُڏندو آهي، لهندو آهي،
عشق سنڌوءَ جي لهرن جهڙو،
عشق رسالو شاھ سائينءَ جو.
عشق امڙ جي ٿڃ جو قطرو،
عشق مقدس ٿيندو آهي،
عشق مقدس ٿيندو آهي.
8