مان ته ڀنگڻ جي ٻهاري وانگيان
مان ٿو ٽانڪيان ٽونئر اکين ۾
تون ته ڳنڍين ٿو جُوتا موچي
چتيون ڏيان ٿو مان دلڙين کي
تون ٿو جوڙين گهرڙا رازا
سپنن جا مان محل اڏيان ٿو
چوڙيون ٿو تون چوڙگر ٺاهين
مان ٻانهن جا درد لکان ٿو
تون ته ڇڊين ٿي کارڪ گوري
مان ته لکان ٿو شعر چُنين تي
تون ته ڪڙين ٿي هُرمچ گج تي
مان ته پڙن جي سونهن جو قيدي
تون ته ڪرين ٿي ناز اکين تي
مان ته چڙن جا چاڳ کڻان ٿو
تون ته چونڊين ٿي گُلڙا مالهڻ
پوپٽ کي مان آتٿ ڏيان ٿو
هيل کڻين تون خوب کلين ٿي
مان ته گهڙن جا گهاءَ پڙهان ٿو
تون ٿو مارين مور شڪاري
هرڻين جا مان لُڙڪ اگهان ٿو
واڍا! لڱ وڍين ٿو وڻ جا
مان ته پکين سان پار ڪڍان ٿو
تون ته مٽيءَ کي ماري ڪُنڀر
روز دلا ۽ ڪونڊيون ٺاهين
مان ته مٽيءَ کي سُونگهي سُونگهي
ساهُن ۾ سُرهاڻ ڀريان ٿو
تون ته بکايل ڌرتي ماءُ کي
ان ٿو ارپين مٺڙا هاري
مان به اُنهي ئي ڌرتي ماءُ جي
پيٽ بکايل خوب اڃايل
معصومن جي مرڪ ٿيان ٿو
تن لاءِ ننڍڙا گيت رچيان ٿو
تون ٿو وارين وڳ اُٺن جا
منهنجا پيارا اوٺاري او
تون ٿو ڌڻ ڍڳين جا چارين
لُنڊين جا ٿو راڄ لتاڙين
مان ٿو ڄاڻان پيرن جا پنڌ
مان ڀي توسان عشق ڪيان ٿو
تنهنجي لڦڙين تي او راڻل
تنهائيءَ ۾ لاڏا ڳايان
۽ او سائين سُهڻا سُٿرا
تنهنجو جِيوَن اُجرو سُجرو
مان ته ڀنگڻ جي ٻهاري وانگيان
جي تون ڪچرو روز ڪندين پيو
مان پُڻ تنهنکي ٻُهاريندس پيو
مان پُڻ تنهنکي ٻُهاريندس پيو _.