وساري روح ٽيشڻ تي
مسافر موڪلايو هو
وڳي هئي سينڍ جيئن سيٽي
ٽُٽا هئا بند نيڻن جا
ٽميا هئا درد جا ڳوڙها
لڏيا هئا هٿ کڙڪيءَ مان
مگر هر سوچ سانکوري،
رڙهي سا ريل گاڏي هئي
انهي ئي ريل گاڏيءَ جي
صفا بس آخري سِٽ تي
بُکن ۾ پاه ڪاٽيندي
ڏُکن جا گادلا اوڍي
ستل هو جهور جهونو ڪو
پريان ٻي سيٽ تي ويٺل
نئون پرڻيل ڪو جوڙو هو
هٿن تي پور مينديءَ جا
چپن تي مور مرڪن جا
دريءَ مان دُور جاچيندي
اُنهن کان ٽهڪ نڪري ويا
تڏهن هُو جاڳ جهاڳڻ لاءِ
اُٿي پيو اونگه مان پوڙهو
وڌائي هٿ جوڙي ڏانهن
ڪيائين سوال مانيءَ لاءِ
ٻڌي آلاپ پوڙهي جا
پُسي پيا نيڻ وينگس جا
اچي ويس ياد بابل جي
ڀري ڏچڪا رني ڏاڍي
سندس ور ڳوٿري کولي
ڪڍي هُئي لپ ڀڳڙن جي
ڪراڙي جي اکين ۾ پڻ
جيئڻ جي آس جاڳي هُئي
سمورا سور وسري ويس
سمورا درد نبري ويس.
تڪڙ ۾ جيئن اٿيو پوڙهو
اچي ويس اوچتو ٿاٻو
سڀئي چارا جياپي جا
لمحي ۾ مات کائي ويا
کڻي ڪا آس مانيءَ جي
حياتي موڪلائي وئي
بنا ڪنهن روڪ جي گاڏي
هلي وئي ڏُور منزل ڏي_
هلي وئي ڏُور منزل ڏي_!