ريڊيائي پسمنظر ۾ لکيل هڪ حقيقت
اُڏاڻيون عشق ڪوري جون،
مٺي جي شهر مان ڳالهيون،
ٽپهري جو چريو ٽاڻو،
اکين کي معتبر ماڻو،
نمن تي ڪانگڙا ويٺل،
رچيل ڪو روح ۾ راڻو،
هي چونئرن جا وڌيل پاڇا،
ڪنوارين جا جتي چرچا،
ڪَچي جو پورَ ڪو پوريل،
لکيل جنهن ۾ الهي ڇا ڇا؟
گهڙيءَ پلّ ۾ وڳيون چُوڙيون،
۽ وينگس جون اکيون ڊوڙيون،
نرم ٻانهن جي ڪرائيءَ ۾،
گهڙي سوني، ڪڙيون سوڙهيون،
بچيا پنج منٽ بس آهن،
وڌي رفتار وئي ساهن،
پرين مُنهنجي جو وارو آ،
وڇايان نيڻ ٿي راهن.
وساري پاڻ کي ڪوئي،
هرڻ جي ڇال سان سوئي،
ڊُڪي ڊوڙي کٽولي ڏي،
پُڳي تڪڙي اکيون ڌوئي.
وڇاڻي جي وروڪن ۾،
رلين ڌُوتل پَروڪين ۾،
لڪايو ريڊيو ڀاڻس :
حجابن جي هڙوٽين ۾.
وڄائي ريڊيو نِڪتي،
سهيلين خوب ڪئي مستي،
مگر هو ڌُن سان ڌڙڪي،
وساري لوڪ جي هستي.
وڏي آواز ۾ گونجيو،
پريان ڪو ڍاٽڪي دوهو،
مٺي آواز جي پڙلا،
سڄي ماحول کي منڊيو،
رڳن ۾ دلبري مُرڪي،
چري هر لفظ تي تڙپي،
لڳائي ريڊيو سيني،
ٿورو سُڏڪي گهڻو ڦٿڪي،
پرينءَ کي مون ڏٺو ناهي،
پرين مونکي ڏٺو ناهي،
اِنهي آواز جي رِشتي،
مُڏي ڪاتي ڪُٺو آهي.
منهنجو سپرين منهنجو پيارو،
منهنجي هن مست جوڀن کان،
صفا اڻ ڄاڻ ئي هوندو،
مُنهنجي هِن چاھ چَرپڻ کان.
لڳي ٿو هُن جي نيڻن ۾،
پريتم ڪو ٽِڪيل آهي،
تڏهن ئي هو هوائن کي،
سدائين پيو ايئن تڙپائي.
الهي مونکي هو ڀائيندو،
الهي مونکي هو چاهيندو؟
تَلين جهڙي سُڪل دل تي،
ملڻ جو مينهن وسائيندو؟
هوءَ سوچي ٿي انهيءَ سڪ کي،
ڀري مان ڀرت ۾ ڇڏيان،
هن چادر جي پوري وچ تي،
پرينءَ جي نانءُ کي چٽيان.
زمانو بي وڙو آهي،
زمانو جام ٽوڪيندو،
پرينءَ جو نانءُ جي لکنديس،
زمانو جام روڪيندو.
چري دل جي چريائپ آ،
الهي ڪٿ وئي اڙي آهي،
سدائين رات آڌيءَ جو،
سڄڻ ساري سڙي آهي.
چڙهي تصور جي چانگي تي،
هوا ۾ هوءَ اُڏامي ٿي،
پرينءَ جي هڪڙي ڀاڪر لئه،
پَچي پَڄري ۽ کامي ٿي.
پَوَن ٿا وڍ دوريءَ جا،
بتي بڻجي وسامي ٿي،
دکن ٿا درد دلبر جا،
ٻري ٿي ۽ اجهامي ٿي.
مٺيءَ جي شهر ڏي ويندڙ،
اڙي او واءٌ واهوندا !
چري شاعر کي هينئن چئجان،
نمن جي ڳوٺ ۾ هڪڙي،
جواني توکي ساري ٿي:
مندر ويران دل جي ۾،
سدائين سانجهه جي ٽاڻي،
پنهنجي آسن کي ٻاري ٿي،
تنهنجون راهون نهاري ٿي،
توکي ڏاڍو پُڪاري ٿي.