اِيئين به ڪونهي اسانجا پيارا ! اوهان کي هن دل وساريو آهي،
هوا ڪڏهن ڪو خواب ڪنهنجو هروڀرو ڇا اڏاريو آهي ؟
ايئين به ڪونهي سياري جذبا ٿڌا ڪيا هن جڏا ڪيا هن،
جڏهن گُهلي آ هوا اُتر جي، اسان اوهان کي پُڪاريو آهي.
تڪي ٿڪا هون اوهان نه آيا ورهيه لنگهي ويا اسانجي نيڻن :
ڏهاڙي هر ڪنهن سندءِ گهٽيءَ کي پُسائي پنبڻين ٻهاريو آهي.
ايئين به ڪونهي اسان ڪچهريون ڪندا نه آهيون ڪندا نه آهيون،
ملياسين جنهن سان ته ان جي اک۾ اوهان جو چهرو نهاريو آهي.
ايئين به ڪونهي اسانجا ناتا کُٽي ويا هن ٽُٽي ويا هن،
جڏهن به دنيا ڌڪاريو آهي، تڏهن ڏکن گڏ ويهاريو آهي.
هزار ڀيرا خيال ڳولي جڏهن ڪرياسين جڏهن ٿڙياسين،
تڏهن او منهنجا ڀٽائي بابا ! تُنهنجي ئي بيتن اُٿاريو آهي.
جڏهن زماني جي زرد لهجي ذهن اسانجو ٿڪايو آهي،
اوهان جي معصوم يادگيرين کليل اکين سان سمهاريو آهي.
8