مُنهنجي مُرڪ اجهامي وئي آ..!
آئون وڃان پئي لاڙ ڪناري،
هاڻي شايد مُشڪل موٽان،
ڇو ته عُمر ئي اهڙي آهي،
جنهن جي ڇڄ مان باقي ڏينهڙا،
سارين وانگيان روز ڇڻن پيا،
۽ جيئن تُنهنجي نيڻ نديءَ مان،
ماڻڪ موتي روز ٽمن پيا،
ايئن ڀي ناهي شايد گڏجون،
جيڪا مُنهنجي جهوني من جي،
گُڏڙين جهڙي آشا آهي،
مانَ! مرڻ کانپوءِ پُٽڙا،
پنهنجو قرض چُڪائڻ خاطر،
منهنجي ٿڃ ملهائڻ خاطر،
لاش کڻائي واپس موٽن،
۽ تون مُنهنجي راھ تڪيندين،
هر ڪنهن ڇڪڙي ۾ جاچيندين،
هٿ مٿي تي رکندين منجهندين،
منهنجو ميت اُٺائي ايندڙ،
لاري گهر ڏي مُڙندي ڏسندين،
مَن ۾ مٺڙي آس سجائي،
لٺڙي سهاري گهر وٽ پهچين،
مُنهنجي مُک تان اجرڪ لاهي،
ڪانڌ ڏسي تون پچندين ڪڙهندين،
شال جُڳا جڳ پوءِ جئين تون،
ها! او سائين درد به ٿيندئي،
تُنهنجي جهوني من جي ڀت ۾،
سور بڻائي ڏار ڇڏيندئي،
مون کي ڏوهي سمجهڻ لڳندين،
پر او مُنهنجا وَر وڻجارا!
منهنجو ڪوئي پاپ نه آهي،
مُون ته وڇوڙو ڪو نه گُهريو هو،
پر هن ريت ڪُراڙي خاطر،
ڏهاگڻ بڻجڻ کان اڳ دلبر،
دعا گُهري هُئي ڊپ مان هڪڙي،
جيڪا هاڻ اگهامي وئي آ،
مُنهنجي مُرڪ اُجهامي وئي آ.
8