محُبت
نيٺ ته هڪ ڏينهن وڃڻو پوندو،
پنڇي وانگي آکيرو هي،
آخر هڪ ڏينهن ڇڏڻو پوندو،
پيلي پن جيئن تيز هوا ۾،
ڀٽڪي ڀٽڪي اُڏڻو پوندو،
تو ته چيو هو مُنهنجي جانم !
پنهنجو پيار روحاني آهي.
پوءِ ڇو؟ پنهنجي ڌار ٿيڻ تي،
ايڏو وياڪل ٿي وئي آهين !
مُرڪ چپن جي گُم ڇو آهي،
ٽهڪ به شايد وسري ويا ٿئي،
لڙڪن مان سونهن وهنتل آهي،
وار به اُلجهي وکري ويا ٿئي،
ججهڪي ججهڪي هينئن چوين ٿي :
باقي چند ڏهاڙا آهن،
جن کانپوءِ هميشه لاءِ،
هڪڙي ويرڻ دُوري ايندي،
جيڪا پنهنجن جسمن کي بس،
ڪوهين ڏُور نهوڙي ويندي،
۽ پوءِ ٿڌڙا ساھ کڻين ٿي،
پنهنجيءَ دل جا درد لڻين ٿي،
تيسين منهنجا چپ چُرن ٿا،
آءٌ انهيءَ کان اڳ ۾ گڏجي،
جِيوَن گهارڻ لاءِ ڪوئي،
ننڍڙي آٿت ۽ ڏڍ ٺاهيون،
سُک جو سورج نيٺ اُڀرندو،
ديس به اهڙو نيٺ ته ٺهندو،
جنهن ۾ محبت کان ٻي هر شيءِ،
داخل ٿيڻ ئي ممنوع هوندي،
ڀونئر گڏجي گيت رچيندا،
پوپٽ مُرڪي آجيان ڏيندا،
تون ڀي اچجان مان پڻ ايندس،
ديس انهيءَ ۾ مُنهنجي مٺڙي !
جنهن ۾ هڪڙو نعرو هوندو،
محبت زنده آباد ڀٽائي !
محبت زنده آباد ڀٽائي !