گڍيءَ جي گود ۾ ويهي، اسين ڪو عشق ساريون ٿا،
جلائي ياد جون تيليون، اندر ۾ آڳ ٻاريون ٿا.
سکي جا ڇيڳري آهي، مگر سا بي وڙي ناهي،
دلاسا ڏئي دُکي دل کي وري ٻيهر ڌُتاريون ٿا.
اچانڪ ياد هوءَ آئي، اکين ۾ سمنڊ اُٿلي پيا،
لِڪي هن لوڪ لوڀيءَ کان، نديءَ جيئن نير هاريون ٿا.
زماني ۾ پرين تو بن مري هر پل جيئون ٿا پيا،
مگر توکان سوا ڪنهن ڏي نڪو ڀلجي نهاريون ٿا.
لڳي ٿو اِيئن صدين کان ڪي سُکن جا سج نه اڀريا هِن،
ڊگهيون راتيون سياري جون عذابن ۾ گذاريون ٿا.
دعائن جا سوين پوپٽ رُلي ويا راھ ۾ آهن،
نِگاهن جون اڇيون آڙيون تڏهن اُڀ ڏي اُڏاريون ٿا.
وڇوڙا نانگ بڻجي ڪي ڪکي ويا عشق کي آهن،
مگر ويساھ جُون مُرليون اسان پوءِ ڀي وڄايون ٿا.