ڏياريءَ رو ڏيئو ڏٺو
ٽلندي ٽولا ماڳن موٽيا،
ڪي من مُرڪيا ڪي من سڏڪيا،
دلڙيون ڌڙڪيون جذبا ڦٿڪيا،
پيغامن جي پيهه پڳي هئي،
هڪڙو جملو ورجايل هو،
ڏيئن واري عيد مبارڪ_!
منهنجي من جي ڄار منجهان را،
احساسن جا ڳيرا اُڏريا،
ڪهڙي هيل ڏياري ٿيندي؟
ڇا لاءِ هيل ڏياري ايندي؟
نيڻ ڀنا هئا ماضيءَ ساري،
خوب رُنا هئا ماضيءَ ساري،
ڳوٺ انهيءَ کان ڏور ٿياسين،
جنهن ۾ ٻاروتڻ ۽ جوڀن،
مرڪن سان گڏ ماڻيو هوسين،
هاءِ ! نبيسر ڪيئن وساريون؟
دلبر منظر ڪيئن وساريون،
هڪڙو درد اُماڙي بڻجي،
سارا سپنا خاڪ ڪري ويو،
مُرڪن جا بند تاڪ ڪري ويو،
درد انهيءَ جي گهري وڍ تي،
مت جي موڙهن سوچيو ناهي،
ڇو ته انهن ڪجهه ڀوڳيو ناهي،
لولين سان هڪ سور سمهاريم،
تيسين چيخ ڪنن سان ڪڙڪي،
ڪنريءَ ۾ ڪو قهر ٿيو هو،
جِيوَن بڻجي زهر ويو هو،
شاعر ڏيئا ٻاريندين تون؟
حولي جي لڄ سوال ڪيو هو،
رت جي راند وساريندين تون،
ليلان جو رت سڏڪي پيو هو،
پنهنجي پر ۾ ڀڻڪي ويٺس،
جيسين ڏانٽا معصومن جا،
ڪڻڪن وانگي ڪنڌ ڪٽيندا،
جيسين پاليل لوسي ڪُتا،
ڪنهنجو انگ ۽ ننگ تڪيندا،
تيسين ديپ نه ٻاريو ويندو،
هوليءَ تي پڻ هيج منجهان را،
ڪنهن تي رنگ نه هاريو ويندو،
پر ها ! ديپ تڏهن ئي ٻرندا،
جليل جيءَ تڏهن ئي ٺرندا،
جنهن پل مُنهنجي جيجل سنڌ مان،
ڪانئر ڏور ڀڄايا ويندا،
شاھ، سچل ۽ ساميءَ جا ها،
واڪا ئي ورجايا ويندا،
پنڇي ورندي آکيرن ڏي،
ڪونه ڪڏهن ڀي ماريا ويندا،
اکڙيون ڳوڙها ڪونه ڄڻينديون،
ڪونه جوانيون قيدي ٿينديون،
ڪونه وڇوڙا ويري ايندا،
گهوٽن کي نه گهايو ويندو،
گهونگهٽ مرڪون آڇيندا پيا،
مائون پنهنجن موڀين جي لا،
مڻين وارا موڙ ڀرينديون،
وقت انهيءَ ۾ دير نه آهي،
نيٺ ته سچ جو سورج اڳندو،
پوءِ پرين تون مون وٽ اچجان،
گڏجي ٽهڪ اُڏارينداسون،
ديپ امن جا ٻارينداسون،
خوف ڦٽاڪا ڦاڙينداسون،
ٻاروتڻ کي ساري سانول_!
لفظ اُهي ورجائينداسون،
”ڏياري رو ڏيئو ڏٺو_
ننڍو وڏو چڀڙ مٺو“