نم جو وڻ
ڪهاڻي نم جي وڻ جي،
اندر جي ٻار ورجائي،
پُراڻي دؤر جا پاڇا،
اباڻي ڳوٺ جون يادون،
سُريلو وقت هوندو هو،
دلين ۾ جوش هوندو هو،
وڏي ورهانڊ کان اڳ ۾،
سموري ڳوٺ جون مايون،
ڇڏائي توڻ مان جندڙي،
هٿن ۾ ڀرت کي ويڙهي،
وڏا احساس ڪي سهيڙي،
اچي هُت گڏ ٿينديون هُيون،
ڀري ڪو ڀرت وينديون سين،
نئون هُرمچ ڇنڊينديون سين،
اندر جي آرزو سائي،
انهن جو ڏڍ هُوندي هُئي،
سُريليون سي جڏهن گڏجي،
ڪري کلڪوڙ ۽ کيٽا،
هُيون بس ڳيت ڳائيديون،
تڏهن ماحول جي مُک تي،
اچي ڪا مُرڪ ويندي هُئي،
مگر ڪو واءُ واچوڙو،
ويو تنهن وڻ کي ويڙهي،
پکين ۾ ٽاھ پئجي ويا،
دلين ۾ گهاءَ پئجي ويا،
ڪنگن جا ڪوڏ مان ٺاهيل،
آکيرا نيٺ اُجڙي ويا،
نماڻين نير پي وهايا،
پُراڻا ڏينهن پئي ساريا،
جنين جي يادگيرين جا،
حوالا هُئا انهي وڻ ۾،
سُڪل تنهن وڻ جي پن جيئن،
انهن جي سوچ ڇڻندي وئي،
ٽُٽل ڪنهن ٽونر جي وانگيان،
اُنهن جي آس ٽُٽندي وئي.