شهيدن جي نانءِ
تون ڀل ڏانٽا روز ٺپاءِ !
پر هن سهڻي ڌرتي سنڌ مان،
ريج ڏنل شهيدن رت مان،
سونا سنگ ٿي جوڌا ڦُٽندا،
تن کي ڪيئن ڀيلاڙ ڪندين تون،
او ڌارين جا پاليل ڪُتا !
نيٺ ته تنهنجو وارو ايندو،
تنهنجو مُنهن پڻ ڪارو ٿيندو،
ٻاگهل توکي بُجا ڏيندي،
ڏاهر جي اک مُرڪي پوندي،
روپو، دولهه، دودو، هيمون،
تنهنجون سي ٻئي اکيون ڪڍندا،
جن ۾ مير رکيو تو سنڌ لئه،
جن ۾ وير رکيو تو سنڌ لئه،
ڪانئر ! تون بي سُرتو آهين،
سنڌين کي تو ڄاتو ناهي،
سنڌي بي ضميرا ناهن،
تنهنجي وانگيان او درٻاري،
ڊڄڻا، بزدل، ڀاڙيا ناهن،
هر سنڌياڻي پرميل ديوي،
هر هڪ سنڌي راجا ڏاهر،
سنڌوءَ ڌارا جن جي رت ۾،
ماءَ جي ٿڃ ٿي وهندي آهي،
مٽيءَ، ماءُ ۽ شاھ سائينءَ سان،
تن جو عشق الستي آهي،
تون ڙي ٻين جي دَر تي پلندڙ،
لوسي ڪُتن وانگيان رُلندڙ،
جهوڪ ڪڏهن نه جهوري سگهندين،
سن ڪڏهن نه ساڙي سگهندين،
ڀُلجي تو جي سنڌ ڏي سوچيو،
مير رکي جي جند ڏي سوچيو،
ميري تنهنجي سوچ نه رهندي،
آڱر کنيئي جي سنڌ ڏي ڀُلجي،
پاڙھ منجهان سا آڱر ڪپبي،
آڱر سان گڏ هٿ به وڍبو،
هٿ سان گڏ ها سِر به وڍبو !
8