ڀوڳيل درد نيارا ٿي ويا !
ماڻهو ٽوه ڪسارا ٿي ويا !
هو جو وڇڙيو جهُڙ ڦُڙ رُت ۾ :
مهڪيل ٽهڪ اُڃارا ٿي ويا !
سوچن ۾ آ وِهه ولوڙيل،
جذبا خاڪ اڱارا ٿي ويا.
ڪوهيڙي ۾ گُم سُم گُم سُم،
چاهت جا سڀ چارا ٿي ويا.
هُن سان چار گذاريل شامون،
اُڀ ۾ ٽانڪيل تارا ٿي ويا.
نخريلي هِن جڳ ۾، ڇو هي :
منهنجا لُڙڪ اُڌارا ٿي ويا !
جن لئه لوچيو ڳوٺ سڄو مون،
ساٿي سي رب پيارا ٿي ويا !
واٽر ڪپ تي بيٺل سَرڙا،
ٻير پٽڻ جا کارا ٿي ويا.
توسان ملندي يار “چمن” اڄ _
ڏک جا ڏونگر ٽارا ٿي ويا !
8