دل درگاھ
مُنهنجي من جو اُجڙيل صحرا،
جنهن ۾ درد ڏڪارن جهڙا،
هاءِ هميشه ايندا آهن،
ساٿ نڀائي ويندا آهن،
ان صحرا جي هڪڙي پاسي،
باک نما ڪا بستي آهي،
بستيءَ ۾ ڪا وستي آهي،
وستيءَ کي ڪا هَستي آهي.
جنهن جو عشق الستي آهي،
ان بستيءَ جي هڪڙي ڪُنڊ تي،
دل نالي سان درگاھ آهي،
عشق مجاور ان جو آهي،
پيار خليفو تنهن جو آهي،
جنهن ۾ خيال ملنگن وانگي،
روز ڌمالون هڻندا آهن،
ميريون مست ڀڀوت سان ڀريل،
سوچن جون ملنگياڻيون ڪيئي،
ٻاري ڏيئا تمنائن جا،
باسون باسڻ اينديون آهن،
لاڀ پرائي وينديون آهن،
درگاھ جي هڪ ڳالهه جدا آ،
هِن درگاھ جو پير زنده آ،
پيار منجهان هو پُوڄارين کي،
سڏ به ڏي ٿو حال پُڇي ٿو،
پر درگاھ کان دور رهي ٿو،
دل درگاھ جا سارا رستا،
هُن جي روئي راھ ڏسن ٿا،
پوڄا پاٺ پُڇائون ڪن ٿا،
عشق اَسر جو روز اُٿي ٿو،
درگاھ کي هو ٻُهارو ڏي ٿو،
مُرشد جو ڪو جاپ جپي ٿو،
۽ درگاھ کي آٿت ڏي ٿو،
پنهنجي پر ۾ خوب لُڇي ٿو.
دل درگاه جا لڙڪ اُگهي ٿو.