تاريخ پُراڻي هُر کُر ۾،
اک لڙڪن هاڻي هُرکُر ۾.
چنڊ ڪيئن سڄو ماحول منڊيو،
۽ رات وهاڻي هُرکُر ۾.
ڪو ملهه وڙهڻ جو ميلو هو،
هُئي دز اُڏاڻي هُرکُر ۾.
ڪنهن ٻڪري گابي جي اگهه۾،
ڪا لڄ وڪاڻي هُرکُر ۾.
ڪو “چمن” ڀٽڪيل بيت چيو،
ٿي ڏات نماڻي هُرکُر ۾.
شاعري
چنڊ آ ٻانهُن ۾
ڪتاب ”چنڊ آ ٻانُهن ۾“ اوهان اڳيان پيش ڪجي ٿو. هي ڪتاب خوبصورت شاعر چمن آر ٿري جي شاعريءَ جو مجموعو آهي. وسيم سومرو لکي ٿو: ”چمن آر ٿري سنڌ جو اڀرندڙ سُھڻو شاعر آهي. هن جي شاعري سچ پچ ٿر جي اڃ جو مهاڳ آهي، جنهن ۾ لوڪ ڌنن جهڙي رواني ۽ ڏيئن جهڙي روشنيءَ جي ساڃاھ آهي. چمن پنهنجي شاعريءَ ۾ هڪ بي چين روح وانگر نظر اچي ٿو. جنهن جي اکين ۾ ستارن جيان بي انت موضوع آهن. جن ۾ پنهنجي حالتن جو درد چٽيل آهي. جنهنکي پڙهي خبر پئي ٿي ته هي شاعر مسلسل پنهنجي شاعريءَ جي پٽڻ تي محو سفر آهي.“
- 4.5/5.0
- 5988
- 865
- آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
- چمن آر ٿري
- ڇاپو پھريون
بٽڻن کي دٻائيندي فونٽ سائيز مٽايو
- حق ۽ واسطا اداري وٽ محفوظ
- سنڌ سلامت پاران :
- پهريون پنو
- ارپنا
- اداري پاران
- مهاڳ (ڏات ۽ ڏانوَ جو سنگم)
- ڀرت جي کارڪ جهڙو منفرد شاعر
- روهيڙي جهڙي شاعري
- درد جي مُصوري
- واٽون ويهه ٿيون..
- غزل
- ساٿ تُنهنجو سُک ۽ سُرهاڻ آ،
- نگاهن ۾ نينهن جا نظارا رکين ٿي،
- اُها شام جيڪا گڍيءَ تي گذاري،
- نگاهن ۾ نينهن جا نظارا رکين ٿي،
- اُها شام جيڪا گڍيءَ تي گذاري،
- سهڻا سانگ سجايا سانوڻ،
- سالن کان پوءِ هاڻ اسانکي،
- *اکين کي اکين جي اشارن ڪُٺو آ،
- گڍيءَ جي گود ۾ ويهي، اسين ڪو عشق ساريون ٿا،
- هر سانجهه جو ستارا هڪڙو ئي سوال ڪن ٿا :
- تُنهنجي مُک تي وار نچن پيا.
- ايڏو جلد بدلجي ويندين، مون ته اهيو هو سوچيو ڪونه !
- نه مومل ملي ۽ نه راڻا ٿياسين،
- وڏو گهاءُ هو ڪو ڏيڻ ٿو گُهري،
- ڌرتيءَ تي بس بار جيئان هون !
- اسانکي نه سنڌو ! رُئاڙي لنگهين ها !
- نِگاهون ٻکاڻيون، نما شام ٽاڻي،
- رات ڪُونجي ڪُٺي، رات ڪُوڪُون ٿيون،
- تو وٽ مُرڪون ماڻا آهن،
- سِڪّ جي سامانُ جي ڳولا ڪريون !
- تاريخ پُراڻي هُر کُر ۾،
- ڀوڳيل درد نيارا ٿي ويا !
- نِگاهون نشيليون نماڻي نبي سر*
- بند اکڙيون خواب چانڊوڪي
- بارش ڀونءِ ڀڄائي آهي
- جيجل ماتا سورن ۾ آ،
- سانوڻيءَ جي رات هئي، ۽ هوءَ هئي برسات هئي،
- ڀٽائيءَ جي ڀونءِ ۽ سنڌوءَ جا ڪنارا،
- ڪيئي ماريئي مور وڇوڙا !
- اِيئين به ڪونهي اسانجا پيارا ! اوهان کي هن دل وساريو آهي،
- ڏات ڪيا وسڪارا آهن،
- ڪا يار خوشي ناهي، هر ٽهڪ سُتل آهي،
- در اوٽ منجهان بيهي، هر روز تڪيندي آ،
- مون کوڙ لکيو آهي، نيڻن جي نظارن کي،
- اڙي ساقي ! پيالو ڀر ! حياتي جام چاهي ٿي،
- تون جي مُرڪين ته موتيا به مُرڪيو پَون،
- ڀوڳنائن جا سفر وڌندا رهيا،
- لهندڙ سج جا سهڻا منظر،
- مينهن وسڻ جا پار ڀٽن تي،
- اسان ويران واٽن تي وڃايل ٻار جيئن آهيون،
- هٽائي گُهنج لوڻين تان مسافر سام ۾ آهن،
- ڪهڙيون چنڊ ڪري ٿو باتيون ؟
- ڪيئي ڄمندا شاعر هت پر _
- پراڻي پيار جا پاڇا، اکين آڏو تريا آهن،
- نمن جي شهر ۾ سانجهي وري مون تي لٿي آهي ،
- نظم
- ٿري لاهيارڻ جي درد جي منظرڪشي
- محبت ڪونه مُئي آهي...!
- مون ڀانيو تو آ ياد ڪيو !
- شاعر جي دل تڙپي پئي ٿي !
- ريڊيائي پسمنظر ۾ لکيل هڪ حقيقت
- سور نئون ٿو دل ۾ اُڀري
- هوليءَ پنهنجا رنگ رچايا
- ڀلوڙ راڳي رجب فقير کي ڀيٽا
- سجدا ڪياسين
- مُنهنجي مُرڪ اجهامي وئي آ..!
- عشق
- شهيدن جي نانءِ
- پرين ! ڏاڍو پڪاريندين
- ننڊ
- نم جو وڻ
- وسڪاري ۾ سهڻا سانول !
- اکين مان نير هاريو هو
- * سامي
- خواب نگر
- اڃان تون نه آئين !
- شاعري سرجي
- دل درگاھ
- محُبت
- جواني ڪين ڪڙهي آهي
- نه ٿيندي عاشقي پوڙهي
- ها جانان!
- عورتن جي تعليم لاءِ جاکوڙيندڙ عظيم ڪردار مئڊم ڪملا پونم جي نانءَ
- روپلو ڪولهي
- ڪارونجهر جي ڪٺل ڪولهين جي ڪٿا
- ڏياريءَ رو ڏيئو ڏٺو
- بشير خان قريشي جي وڇوڙي تي لکيل
- اسانجو عشق جوڳيئڙو
- وساري روح ٽيشڻ تي
- مان ته ڀنگڻ جي ٻهاري وانگيان
- تو تي اڪساچ شئمپين جو واسو هيو!
- لکان ڇا لوڪ آکاڻي
- ٿر ڊيم
- چوسٽا
- وري رات آئي کڻي سار تنهنجي،
- جڏهن نيڻ پنهنجا سُڏڪيا پئي،
- وڇوڙا وساري، سُتاسين وري،
- مندر مسجد سڀڪو ويندو،
- ڪلهه سج لٿو هو جيئن، تيئن اڄ به لهي ويندو،
- هڪ چنڊ مٿي اُڀ تي
- بيڪ پيج
اک لڙڪن هاڻي هُرکُر ۾.
چنڊ ڪيئن سڄو ماحول منڊيو،
۽ رات وهاڻي هُرکُر ۾.
ڪو ملهه وڙهڻ جو ميلو هو،
هُئي دز اُڏاڻي هُرکُر ۾.
ڪنهن ٻڪري گابي جي اگهه۾،
ڪا لڄ وڪاڻي هُرکُر ۾.
ڪو “چمن” ڀٽڪيل بيت چيو،
ٿي ڏات نماڻي هُرکُر ۾.