اُها شام جيڪا گڍيءَ تي گذاري،
اسان کان نه وسري اوهان آ وساري !
مِٺي ماٺ اوڍي مِٺيءَ ۾ سُتل هُئي،
چَري چنڊ پاتا لِيئاڪا چوڌاري.
پکين جي اکين مان ڪِري لُڙڪ پيا هُئا:
جڏهن تو وڃڻ جي پرين ! ڪئي تياري.
اسان آس ٻاري، ڏياري ملهائي !
چيو مورتيءَ کي هو پوڙهي پُوڄاري !
ڀٽن ڏار وانگي ٽُٽڻ جي پُڄاڻان :
اڃان ياد ساڳي اڃان بيقراري !
اَڪن جي پُڙن تي ڏسي ماڪ قطرا،
لڳو ڄڻ امبر آ ڪئي اشڪباري !
اوهان پارڪر جي پٽن جا مسافر،
ڪڏهن شال موٽو ڪبي انتظاري.