اکين مان نير هاريو هو
تڪيو پي ڏار تان طوطن،
پريان لوڙهي جي ويجهو هُن،
ڏنا پي مور کي داڻا،
اڱڻ ۾ نم جي هيٺيان،
ڏُڌي پي ڳئون ڪا ڏوجهارڻ،
ڪُلهي تي وار پئي ڪريا،
اڇا گيسو هٽائيندي،
اچي ويس ياد جوڀن جي،
جڏهن هوءَ راتڙيون جاڳي،
ڪندي هُئي رهاڻ تارن سان،
پنهنجي محبوب ڏي تحفا،
اُماڻيندي هُئي ٻارن سان،
ڪڏهن ها هينئن به ٿيندو هو،
سمهاري سيم ساري کي،
ڪندي هُئي پنڌ پيارل ڏي،
وڏي ڪنهن ڄار جي ويجهو،
اُنهن جو آستانو هو،
پريمي پاڻ ۾ ملندي،
جڏهن هُئا ٽهڪ ڇيڙيندا،
تڏهن ماحول جي مُک تي،
اچي ڪا مُرڪ ويندي هُئي،
جڏهن هوءَ پيار ۾ پلٽي،
ويڙهي محبوب کي ٻانهون،
چپن تي پور لاليءَ جا،
چميون ڏيئي چٽيندي هُئي،
تڏهن ان بخملي چولي،
سندا سڀ بي وڙا بَکيا،
ڪري ٽڙڪاٽ ٽُٽندا هئا،
ٻانهنِ پاتل ڪيئي چوڙيون،
ٽُٽي بس روز پونديون هُيون،
اُهي سارا ڏسي منظر،
مٿي آڪاس تي ڪيئي،
ٽُٽي تارا به پوندا هُئا،
ڪڏهن چنڊ خار کائيندي،
لِڪي ويندو هو ڪڪرن ۾،
ڪتيون آرس ڀڃينديون هُيون،
سنڀاري مهڪندڙ ماضي،
ويٺي هو کير کي هاري،
اکين جي ڍنڍ جو پاڻي،
پيو پلٽي هو ڪپرن تان،
ڏيئي هو هٿ گوڏي تي،
اُٿي هُئي عشق کي اوڍي،
وري واپس هو لانڍيءَ ڏي،
اُنهي لانڍيءَ جي هڪ ڪُنڊ ۾،
کجيءَ جي واڻ سان واڻيل،
ڇڄيل کٽ تي سُتل ساڳيو،
اُهو محبوب هو ماڻهو،
جنهين سان هوءَ تصّور ۾،
پڳي هُئي ڏور ماضيءَ ڏي،
سُڻي آواز پيرن جو،
اُهو جهونو اُٿي ويٺو،
ٻنهي مُرڪي نهاريو هو،
پنهنجي جوڀن کي ساريندي،
ٿڌو ڪو ساھ واريو هو،
اکين مان نير هاريو هو.