محبت ڪونه مُئي آهي...!
مري احساس ويا آهن !
رُلن ٿا پير راتين جو،
اڃان ڪي عشق ماڻڻ لئه،
اڃان ڪي قول پاڙڻ لئه،
گهٽين ۾ ڏُور ڀٽڪن ٿا،
اڃان ڪي نيڻ آڌين جو،
سنڌوءَ جو ٻيٽ خالي آ،
مگر نوري نٿي وسري،
بتيلن جي پُٺيان بيٺل،
تماچي ڪيئن تنها آهن،
ڍنڍن ۾ سوڳواري آ،
ورهين جي بيقراري آ،
مهاڻن جي اکين ۾ ڄڻ،
صدين جي انتظاري آ،
زمانو جام ٿي ويو آ،
مگر مڪران چوٽين تي،
اڃان ڪي درد جهومن پيا.
سسئيءَ جا سڏ گونجن پيا،
پُنهونءَ جا پنڌ ڀٽڪن پيا.
جڏهن ڪا ٿي وڄي چوڙي،
جڏهن ڪو ٿو ٽُٽي تارو،
تڏهن ڪنهن مور مومل کي،
پوي ٿو ياد راڻليو.
اکين ۾ انتظارين جا،
چڙهن ٿا ڏاگهه تي سپنا.
جڏهن آڪاس ڇاتيءَ تي
چندرما رات پونم جو،
حجابي هٿ ڦيري ٿو،
سمنڊ سڀ تڙپندا آهن،
امبر جو عشق ماڻڻ لئه،
اُڏارون خوب ڏيندا هن.
لڇڻ لوچڻ پچڻ پڄرڻ،
سمونڊن کي به ايندو آ،
جيئين سهڻيءَ کي ميهر سان،
ڪڏهن ترندي ڪڏهن ٻڏندي،
ملڻ جو راز ايندو هو.
ڪهاڻي پيار جي پنڌ جي،
مٺا ڪا مختصر ڪونهي،
ڄمارون ٿي گُهري محبت،
لمحي پل جو سفر ڪونهي.
اُنين ئي پيار کي پاتو،
جنين جا رُوح روڳي هُئا،
اُنين ئي سونهن کي ڄاتو،
جنين جا جيءُ جوڳي هُئا.
وفائون اڄ به آهن پر،
دلين ۾ ڌوڙ اُڏري پئي،
پُڇائون اڄ به آهن پر.
وچن ۾ ڪوڙ ڪڙڪي پيو،
جنين جا پير ٽانڊن تان،
جڏهن گذريا نه ڪوسا ٿيا،
تنين محبوب هُئا ماڻيا،
تنين آسيس هُئا ماڻيا.