مون کوڙ لکيو آهي، نيڻن جي نظارن کي،
باغن ۽ بهارن تي، سنڌوءَ جي ڪنارن کي.
آزاد اُڏامن پيا، احساس اسان جا ڙي !
ڪيئن قيد ڪري سگهندين، بي خوف اُڏارن کي !؟
ناڪام اوهان ويندئو، جو روح رنجايو ٿا،
ڇو يار ستايو ٿا، مظلوم جي ٻارن کي !؟
مون ڪُوڪ ڪنائيندي، ڪُوڪاٽ ڪيا ڏاڍا،
آ وقت دٻي بيٺو، معصوم پُڪارن کي.
آ سنڌ سڄي مصري، هت پيار پَيو سِرجي :
ڪيئن هاڻ وساريان مان، ڌرتيءَ جي ڌنارن کي ؟