روپلو ڪولهي
وسي پيو هيل آهي ٿر
مگر تون ننڊ ۾ آهين _!
اڙي او روپلا ڪولهي!
جڏهن ڀي گوڙ گرجي ٿي
لڳي ٿو ٽهڪ تون پيو ڏين
جڏهن ڀي وڄ ڪڙڪي ٿي
لڳي ٿو ايئن سنڌ ڄاوا_!
تنهنجي تلوار تيزيءَ سان
پليتن کي وڍي ٿي پئي.
مڃون ٿا هيل سانوڻ ۾
بدن ٿر جو ڀنو آهي
مگر تو رت پنهنجي سان
ڏنو جو ريج ريٽن کي
انهيءَ مان عشق اوڀڙ ٿي
ڦُٽي پيو ٿو ڦٽي پيو ٿو
تنهنجي تان تات ۾ روپا!
نديءَ جيئن نير وهائيندي
ڏکن جا ڏينهن ڪاٽيندي
وساڻيل آهي ڪارونجهر
اداسيل آهي انچلاسر
مگر تون مند مٺڙيءَ ۾
الاهي ڇو رُٺل آهين؟
لڳي ٿو جهوڪ واري جي
ڪچهريءَ ۾ رُڌل آهين_.
ڀٽائي پُٺ تنهنجيءَ تي
ڏئي پيو داد دلڙيءَ سان
ادي ٻاگهل چُنيءَ سان ڏس
پگهر تنهنجو سڪائي پئي
ڀريندي پنهنجي ڀاڪر ۾
نرڙ دودو چُمي ٿو پيو
هيڏانهن هي سنڌ ساري ڏس
تنهنجي لاءِ لُڇي ٿي پئي
ڄميل هر ٻار ننڍڙي کان
تنهنجو روپا ! پُڇي ٿي پئي
اُٿي تون اونگهه مان هاڻي
ننگر جا لاڏلا نينگر!
ننگر جا دادلا دلبر !