پراڻي پيار جا پاڇا، اکين آڏو تريا آهن،
قصا ڪي يادگيرين جا، هوائن ۾ هُريا آهن.
اُهي ڳالهيون، اُهي ڳوڙها، اُهي مُرڪون ۽ ٽاڪوڙا،
وساريل ورق ماضيءَ جا، منجهيل مَن تي چڙهيا آهن.
گذاريل ريٽ تي پنهنجي، ڪنواري نينهن جون راتيون،
اراين جيئن ٽچڪن ٿيون، نشا نِروار ٿيا آهن.
وسي پيو هيل آهي ٿر، ترائيون تار ٿيون آهن،
سمورا محبتي منظر، وطن واپس وريا آهن.
زنگيل هيءَ زندگي مُنهنجي ، “چمن” ٿي چُور پئي آهي،
رُڳو تُنڪا رُڳو طعنا، دُکي دل کي مليا آهن.