تو تي اڪساچ شئمپين جو واسو هيو!
دل جي ڌرتي ڀني درد ٿوهر ڦُٽا_!
منهجي دانهُن جي پيرن ۾ سنگهرون لڳل:
منهنجي ڪُوڪن ۾ ڪوڪا ۽ ڪليون کتل_.
منهنجي سوچن تي طعنن جا تالا هنيل.
منهنجي خيالن ۾ نيئر ۽ پئنڌون ٻڌل_!
منهنجي مُرڪن کي باندي بڻايو ويو.
منهنجي ٽهڪن کي ٽانڊن تي ساڙيو ويو_!
تنهنجي گُلڙن هٿان ڪالهه گهايو ويس!
مون ته مالهي ٿيئڻ جا هئا سپنا ڏٺا
روح رڻ جي مٿان رات بادل وَٺا
دل جي ڌرتي ڀني درد ٿوهر ڦُٽا_.
تو نه ڳيرن جون ڳالهيون ٻڌيون هن ڪٿي؟
تو نه ڪونجين جي تڙپڻ کي محسوس ڪيو_!
رات راڻي وراڻيون ٿي ڪنهن لئه وجهي؟
توکي آرن جي پارن جو ڪهڙو پتو!؟
پوپٽن جون اکيون خواب ڪهڙا ڏسن؟
ڀونئرن جا بدن ناچ ڇالئه ٿا ڪن!
۽ ڀنڀوريون هوائن ۾ ڇو ٿيون رُلن!؟
تو کي جڳنو جي پچرڻ جو ڪهڙو پتو!
پَن لوڏي پپر ڪنهن جي آجيان ٿا ڪن!؟
تو کي لامَن جي لڙڪڻ جو ڪهڙو پتو؟
تو ته بَنگلن ۾ مورن کي قيدي ڪيو_
مون ته ڊيلن جا ڳوڙها هئا رُئندي اُگهيا.
روحَ رڻ جي مٿان رات بادل وَٺا
دل جي ڌرتي ڀني درد ٿوهر ڦُٽا
تو خوابن کي ٽانڊن تي سيڪڻ گُهريو.
تو وفائن جي جسمن جون ڇاتيون پٽيون
تو دغائن جي ٽهڪن کي ڀانڪر ڀريو
تو ادائن جي وينگس جو گونگهٽ گُهٽيو
تو نگاهن جي اُرهن کي ڦاڙي ڦٽيو
تنهنجي ڳالهين مان رت ڇاڻ ڇڻندي وتي
تو مان انڌڪار ايمان وٺندي وتي
تون ذلالت جي بُت مان بڻايل مرون_
تو ن ڪميڻپ جي ٺاه ٺوه مان ٺاهيل مرون_
تو کي لعنت بُجا وقت ڏيندو رهيو
تو تي اڪساچ شئمپين جو واسو هيو!
مون تي جيجل جي ٿَڃ جا هئا گهرا نَشا_.
روح رڻ جي مٿان رات بادل وَٺا
دل جي ڌرتي ڀني درد ٿوهر ڦُٽا_.