پرين ! ڏاڍو پڪاريندين
ملڻ جي موڊ ۾ ناهين،
يا دلبر درد ڪو ٻيو ٿئي،
اکين کي آس تنهنجي آ،
چپن کي پياس تنهنجي آ،
گهٽين ۾ ڀٽڪندي ڍوليا،
جواني موڪلائي پئي،
تنهائي هانوَ کائي پئي،
ڪيو مون ڏوھ ڪهڙو جو،
مٺا تون مونهن موڙي وين،
سچا ناتا تون ٽوڙي وئين،
الهي ڇو او پرين پيارا !
اسان کان ڏور گهارين ٿو،
ڪڏهن ڀُلجي نه سارين ٿو،
هلي آ حال مان نڪري،
هلون اڄ ڏُور ماضيءَ ڏي،
اُهي بچپن سندا منظر،
اڪن جي اوٽ ۾ ويهي،
لِڪياسين لوڪ لوڀيءَ کان،
ڪيونسين قرب جون ڳالهيون،
سموريون سي پرين ڳالهيون،
ڪنن ۾ والڙين وانگي،
اڃان پڻ يار لڙڪن ٿيون،
سمهاري سيم ساري کي،
اکيون منهنجون به ڀٽڪن ٿيون،
اڃان جي سوڳ ۾ ساجن،
گذاري سال هي ويٺين،
ته پوءِ منهنجي وصيت ٻُڌ،
جڏهن پڻ جند آجي ٿي،
جلي مان تنهنجي او جاني!
اسان جي ڳوٺ تون اچجان.
اسان جي ڳوٺ جي ڀر ۾،
نئين هڪڙي قبر هوندي،
دنيا ٻي بي خبر هوندي،
انهيءَ جي او مٺا سائين،
مٽي ڀي منتظر هوندي،
مٽي سان مُرڪندي توکي،
ڳراٺيون چار پائيندي،
ٻه ٽي تون لڙڪ لاڙيندين
تڏهن مونکي تون ساريندين،
پرين ! ڏاڍو پڪاريندين.
8