بشير خان قريشي جي وڇوڙي تي لکيل
هڪ ماڻهو مئو ناهي_
هڪ دور مري ويو آ.
هُو سنڌ تي سوچڻ لاءِ:
سَيد ڏانهن لَڙي ويو آ_.
هُن جوان دليون کيڙي
هئا خواب نوان پوکيا.
هُن سنڌڙي ماتا لاءِ
هئا باب نوان پوکيا.
هُن مائن جي مُک تي-:
مُرڪون ٿي ڏسڻ چاهيون
ڀيڻن جي چَپن مان پُڻ:
مينڍُون ٿي ٻُڌڻ چاهيون.
جهيڙَن کي نبيريو هُن!
ايلازَن منٿن سان.
۽ پيار ورهايو هُن..!
هو مُرڪن ٽهڪن سان.
هُو زَخمي سنڌوءَ جي
زَخمن لئه مرهم جين هو
هُو اُجڙيل آسن لاءَ:
آسيس ڪرم جين هو.
هُو مَرد قَلندَر هو.
محبَت جو مَندرَ هو.
هيڻن ۽ يَتيمن لئه:
هُو!ڏَڍ جو ڏُونگر هو.
هُو ٿڃ ملهائڻ لئه_:
۽ قرض چُڪائڻ لئه.
هن سنڌڙي ماتا جا_
سَڀ سُورَ سُڻائڻ لئه.
اڄ ڏُور ڏسائن ۾
دودي ڏانهن لَڙي ويو آ
ها!هوشو هيمون ۽:
رَتَ ڏيئي اَمرَ ٿيندڙ
هر سنڌڙي جي سورهيه:
جوڌي ڏانهن لڙي ويو آ.