شاعري سرجي
جڏهن ڪنهن گج جو ٽانڪو،
سنوري ڦٽ ويو بڻجي،
تڏهن مون شاعري سِرجي،
جڏهن ڪنهن واٽ ويندل ۾،
تڪينديون هي رهيون اکڙيون،
مٿان اڌ رات هُئي ڪڙڪي،
تڏهن مون شاعري سِرجي.
جڏهن ڪنهن رت سان ريٽيل،
سڏيو هو ٻانڌڻي سائين،
سنڌو اوٿل جيئن دل ڌڙڪي،
تڏهن مون شاعري سِرجي.
جڏهن ڪنهن ٻار جي رينگٽ،
اسان جو هوش جاڳايو،
پريان پي ماءُ ڪا وِجهڪي،
تڏهن مون شاعري سِرجي.
جڏهن ڪنهن سوز جا نوحه
لکيا ويٺي چري شاعر،
اُڏيا هُئا سونهن جا پنڇي،
تڏهن مون شاعري سِرجي.
جڏهن ڪنهن ڀٽ جي ڀرسان،
نهاريو پيار سان مونکي،
ڌٻي هُئي دل جي ڌرتي،
تڏهن مون شاعري سرجي.