زندگي ڳوٺ جو ڪچو رستو.
تون جدا ٿين ته مون وڃي ورتو.
پيار جي سمنڊ مان تري نڪتو.
زندگي غم وٺڻ جو ڄڻ ڪشتو.
هٿ مٿان هٿُ رکي ڏنو گل تو،
ٿي حياتي رنگين گلدستو.
دوستي، پيار، چاهه پنهنجائپ،
سڀ جو سڀ اوچتو ٿيو ابتو.
مان فقيريءَ ۾ ويس گم ٿي،
هو اميري جي ڊوڙ ۾ پهتو.
درد ئي ٽيڪ ڏئي وٺي آيا.
موت تائين ته طاري هو سڪتو.