سنڌ سلامت پاران
سنڌ سلامت ڊجيٽل بوڪ ايڊيشن سلسلي جو نئون ڪتاب ”اکڙين جي ڀاڪر ۾“ اوهان اڳيان پيش آهي. هي ڪتاب خوبصورت شاعر شهمير سومري جي شاعريءَ جو مجموعو آهي. عبدالغفار تبسم لکي ٿو:
”شهمير سومرو پنهنجن اندر جي اڌمن، ولولن ۽ بي چيني کي هڪ ذميوار شاعر جيان پنهنجي شاعريءَ ۾ سموئڻ جي ڀرپور ڪوشش ڪئي آهي ڪنهن ڪنهن جاءِ تي سندس اظهار ڪمال جو آهي هن جي اظهار جي بي ساختگي ۽ اسلوب هن جا بنهه پنهنجا آهن وقت جي اهميت ۽ ڏات جي مسلسل مشق يا قربتن ۾ رهي هو وڌيڪ رياضتن سان پنهنجي امرتا جو سفر سڦل ڪري سگهي ٿو، سندس خيالن جي پاڪيزگي، فطرت سان هم آهنگي ۽ سوچن جي وشالتا سان گڏ اگر مطالعو به زير مشق رهيو ته ضرور پنهنجي ڏات جي سگهه سان مڃتائڻ جو رڻ اڪري پار پوندو.“
هي ڪتاب سرسوتي ساهت گهر، ڏوڪري پاران 2013ع ۾ ڇپايو ويو. ٿورائتا آهيون پياري شهمير سومري جا جنهن ڪتاب سنڌ سلامت ڪتاب گهر ۾ پيش ڪرڻ لاءِ موڪليو.
محمد سليمان وساڻ
مينيجنگ ايڊيٽر ( اعزازي )
سنڌ سلامت ڊاٽ ڪام
sulemanwassan@gmail.com
www.sindhsalamat.com
books.sindhsalamat.com
ڪتاب جو مطالعو ڪريو
شاعري ـــ اجتماعي درد جو فلسفو
تخليق جي آڌار مڃتا جو سفر
جڏهن ڀي پرين جي اچي ياد ٿي،
وينگس مرڪي چاهه اکين سان ٽاڪي وئي
چاهه جي چانڊاڻ پائي ٿو گهمان.
اسان جي وفا نئين رلي ٿي سبي.
نه ڪو سنگتي، نه ڪا سرتي، اسان جي زندگي آهي.
گـــنــاهه وائـــڙا هـئـا، ثـواب وائڙا هئا.
ريشمي وار سڳيءَ ۾ بند ڪر.
اوهان ڏي اسان جي وفا ٿيڙ کاڌا.
جيت جو نـظريو هار جو نظريو.
مان دلبر جو، دلبر منهنجو، ڇو ناهي!
پيار جي احساس کي پاڻي ڏيو.
هڪڙي اخبار وڇائي سمهي پيو آهي.
پرين تنهنجي وئي کان پوءِ وفا جا نيڻ آلا ها.
سوريم پئي پيارا تسبيح جا داڻا ها.
اسان جي پيار جا جذبا پرين شفاف رهيا.
اسان جا خواب برفيلا اسان جا نيڻ ڀڙڪيلا.
تو سان گذريون جي ساعتون آهن.
اسان جي انگ انگ مان ٿو نڪري چنڊ چاهه جو.
اکين جي ڪنارن تي لڙڪن جون ٻيڙيون.
تنهنجو ئي سپنو آ اکڙين جي ڀاڪر ۾.
رات جو ساڻ آوارگي ٿي ٻري.
درُ جو کڙڪيو ته ڇرڪ نڪري ويو.
هڪ مرڪ جي پاڇي ۾ لڙڪن جا اٽالا هن.
سفر جو ٿڪُ لهي ويو سڀُ اکين سان زورَ ڏئي وئي آ.
ڀل جلي اندر اسان جو خير آ.
اوهان جا خواب پنڇي هن اسان جا نيڻ آکيرا.
گلاب ڀي نقاب ٿا اچن پائي.
تنهنجو هر هڪ غم دوا جهڙو هيو.
سينهو چنڊ ڀرپور، پرين جي گهاگهر جو.
هو جو مون کي پيو ٿو سلجهائي.
سڌ نه آ ڇو ڏسي رهيا آهيون.
هوءَ آئي ته جاڳي پيا خير سان.
نيڻن تي هٿ پرينءَ جي خوابن رکي ڇڏيا.
هڪ وڻي اهڙي پڙي سان ڇوڪري.
جانِ جانا ملي وئي مون کي.
چون ٿا سڀئي ماڻهو سچ اسان چريا آهيون.
محبوب عاشقن جي آهُنِ جو خيال ڪر.
يادگيرين جي رليءَ تي هي ستارا تو اڻيا.
ڪو نه سوچيو مون ته ٿيندين ائين تون.
هو اميراڻيون اکيون، منهنجون فقيراڻيون اکيون.
سفر اسان جو عشق جي دڳن تي جاري آ.
ايڏا نه درد ڏي تون پٿر نه ٿي وڃان.
چٺي تنهنجي چمي ناهي چپن کي ننڊ ڪيئن ايندي.
پيار تنهنجو پرين ڪڪر وانگي.
اڪيلو جيون پرين به ناهي حياتي ويران ٿي وئي آ.
پيارُ ڄڻ سمنڊ سج جو منظر آ.
خوشين جي ڪهاڻي حياتي اسان جي.
منهنجون اکڙيون ڪتابن تي گھمنديون رهيون.
اکين ۾ خواب اچن ٿا مسافرن وانگي.
باهه جي شعلن تي گهر منهنجو هيو.
افسوس هيل خالي بادل به ڪو نه آيا.
ڪل خواب پيا آهن مجبور نگاهن ۾.
هڪڙي مون تصوير رکي ڇا اندر ۾.
نوجوانيءَ ۾ گھاوَ جهونا ڏسو.
هر زخم جي دوا مرڪ تنهنجي مٺا.
مٺا ڏيکاريا تو ها وڏا رنگين سپنا.
چاهت جو اظهار اڌورو رهجي ويو.
تو سوا هي ڪهڙي آهي زندگي.
هن چٺي منهنجي جو ڦاڙي آهي.
ڏک وساري مان جي رهيو آهيان.
اسان جي دعائن جي منزل پرين تون.
نه مور ڄاڻان خوشي آهي ڇا؟
ڦٽ ٿو ڏين چاهت جي هر دم چهري تي.
ساهه منهنجو صنم تو نپوڙي ڇڏيو.
درد وٺڻ يا درد ڏيڻ ٿو چاهين تون؟
اڌورا خواب مليا هن اڌوري ننڊ ملي آهي.
مينهن ڪڻين لئه جيئن ٿر ماندو.
نظر اسان جي پياسي جنهن جي نظر اها سا نظر نه آئي.
هو سڪ منجهان محبوب جنهن مون کي سمايو ساهه ۾.
اوهان جي ياد اسان کي پئي ستائي ٿي.
اسان ڪو نه ٻي ڪا عبادت ڪئي آ.
هو جواني ۾ هو، مور جهونو نه هو.
شخص هو پاڳل الائي ڪير هو.
بي وفا سان ايترا ناتا نه رک.
مون کي منزل چيو تنهنجي منزل اڃا.
اسان تنهنجي در جا سوالي سدائين.
محبوبُ طلب ڪن ٿا اکڙين جا هي اوجاڳا.
ڏٺو جنهن جنهن حسن تنهنجو انهن کان دانهن نڪري وئي.
تو بن مون کي ٿي تڙپائي چنچل چانڊوڪي.
منهنجون اکيون ڏسن ٿيون محبوب خواب ڏاڍا.
تنهنجو چهرو گلاب ڀانيان ٿو.
اسان جي به ٻڌ ڪا گذارش پيارا.
تنهنجي ته در جو منهنجي لئه بند رهيو ڪڙو آ.
پرين تنهنجي اکين ۾ شاعري آ.
محبوب ٿو نهاري پنهنجي حساب سان.
ادائون اوهان جون اداڪار آهن.
بندگي جا اثر ٿا وڌن هر گهڙي.
اوهان جو اسان کي ڀلائي ڇڏيو آ.
تون هئين، هيءَ حياتي ڀي مٺڙي هئي.
اجورو ڏي خدا مون کي هتي ٿورو ثوابن جو.
ساڻا ساڻا نيڻ مزوري ڳولهن ٿا.
هٿ ادب جا ٻڌي، مون رکي جهول ۾.
شام پاڇي جئين لڙي وئي زندگي.
مون کي تنها ڪري ويو جاني.
جو ڏک ڏئي هو کلندو، سوئي مزار تي.
ڳاڙها، ڳاڙها، شباب پاڻيءَ ۾.
مان ته دنيا ۾ يار پيارا تنها ٿي ويو هان.
پيار وارن کي ڇا ڪندا ماڻهو.
تون به ڏس زندگي فقيرن جي.
هٿ ڇڏايئي دوستيءَ جو رنگ پيلو ٿي ويو.
يار منهنجي زندگيءَ جو سج لهندو.
منهنجون اکيون ڏسن ٿيون محبوب خواب ڏاڍا.
اسان کي به ايڏو نه بيوس ڪيو.
ڏٺو مون يار سپني ۾، ڪيو سي پيار سپني ۾.
مون کي واپس جو چٺي ڦاٽل ملي.
هڪڙو چهرو مون کان مور نه وسري ٿو.
سياڻي پرين سان چريو چاهه منهنجو.
ٿڪل اکين ۾ هجوم سپنن جو رات ترسيو.
ڏٺا هن خواب چنڊ جهڙا ڪجن چانڊاڻ جون ڳالهيون.
اکين منجهه خوابن کي پوکيان پيو.
لڙڪن جو وسڪار حياتي ٻوڙي ويو.
رنج پوڙهو پيو ٿو سڪي اس تي.
تهذيبي ٽڪراءَ جو حامي ناهيان مان.
تنهنجي نيڻن جي راهه ۾ آهيان.
ٽيڪ ڀتِ کي ڏئي هو سوچي ٿو.
هوءَ ڇوري اکين ۾ ڇڏي ٿي وڃي.
تنهنجي پرچڻ کان اڳ واري تنهائي.
ڪتاب تي راءِ ڏيڻ لاءِ مھرباني ڪري لاگ ان ڪريو.
