ٿڪل اکين ۾ هجوم سپنن جو رات ترسيو.
ايئن لڳو ڄڻ مدت کان پوءِ ٿر، ڪڪر ڪو برسيو.
اوهان جو مرڪڻ پرين منهنجي لئه مسيحا بڻيو،
۽ نينهن نياپو اکين مان مون کي اوهان جو مليو،
اوهان جي پهچڻ سان دل جو در پاڻ بند ڪيو هو،
وري نه کوليم توڙي جو هر هر پئي هو کڙڪيو.
خزان ختم آ خبر پئي آ بهار جي اڄ،
گلن ۾ ڪجهه ساهه پئجي ويو آ لکو نه مرثيو.
پرين جي ديدار لئه ڏٺو چنڊ ته ڪو مسافر،
رولاڪ بادل جيان اوهان جي شهر ۾ ڀٽڪيو.
چڱو ٿيو جو نوان ڪانڊيرا ڦٽا ڀٽن تي،
ملهار مند ۾ اچي ٻاٻيهو ڪو تڙ تي تڙڳيو،
مئي پڄاڻان پرين تون ڏسجان ٻيا به ڏسندا،
اوهان جا خط ۽ اوهان جا فوٽون اسان جو ورثو.