هو سڪ منجهان محبوب جنهن مون کي سمايو ساهه ۾.
افسوس سو ڀي ويو ڇڏي تنها ڪري اڄ راهه ۾.
سو خط کڻي سانڍي رکيم جنهن تي چپن جا چنڊ هئا،
آ روشني سڀ تنهن منجهان هن زندگيءَ اونداهه ۾.
دل جي چيم آئيني کي پٿرن سندو ڇڏ پيار تون،
پر دل چري ٿي پئي چري هئي پٿرن جي چاهه ۾.
هڪ خواب هن جو اوچتو آيو ائين اڄ جاڳ ۾،
زخمي ڊڪي سهڪي جيئن پهچي وڃي ڪو پناهه ۾.
دل جي دنيا اجڙي وئي آ دوستو ان موڙ تان،
جتِ پيار جي گهلندي هوا جتِ گل ٽڙن ٿا چاهه ۾.
ڪهڙي خبر ٻئي کي ڀلا هن هجر واري آڳ جي،
ائين ٿو پچان ڄاڻي خدا آويءَ گهڙو جيئن باهه ۾.